سلامت را نمي‌خواهند پاسخ گفت، 
سرها در گريبان است. 
كسي سر برنيارد كرد پاسخ گفتن و ديدار ياران را. 
نگه جز پيش پا را ديد،‌ نتواند، 
كه ره تاريك و لغزان است. 
و گر دست محبت سوي كس يازي، 
به اكراه آورد دست از بغل بيرون، 
كه سرما سخت سوزان است. 
نفس كز گرمگاه سينه مي‌آيد برون، ابري شود تاريك. 
چو ديوار ايستد در پيش چشمانت. 
نفس كاين است، پس ديگر چه داري چشم، 
ز چشم دوستان دور يا نزديك؟ 
مسيحاي جوانمرد من! اي ترساي پير پيرهن چركين! 
هوا بس ناجوانمردانه سرد است… آي … 
دمت گرم و سرت خوش باد! 
سلامم را تو پاسخگوي. در بگشاي! 
منم من! ميهمان هر شبت. لولي‌وش مغموم. 
منم من، سنگ تيپا خورده رنجور. 
منم، دشنام پست آفرينش، نغمهء ناجور 
نه از رومم، نه از زنگم. همان بيرنگ بيرنگم. 
بيا بگشاي در، بگشاي، دلتنگم. 
حريفا! ميزبانا! ميهمان سال و ماهت پشت در چون موج مي‌لرزد. 
تگرگي نيست، مرگي نيست. 
صدائي گر شنيدي، صحبت سرما و دندان است. 
من امشب آمدستم وام بگذارم. 
حسابت را كنار جام بگذارم. 
چه مي‌گويي كه بيگه شد، سحر شد، بامداد آمد؟ 
فريبت مي‌دهد، بر آسمان اين سرخي بعد از سحرگه نيست. 
حريفا! گوش سرما برده است اين، يادگار سيلي سرد زمستان است. 
و قنديل سپهر تنگ ميدان، مرده يا زنده، 
به تابوت ستبر ظلمت نه توي مرگ اندود پنهانست. 
حريفا! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز يكسان است. 
سلامت را نمي‌خواهند پاسخ گفت. 
هوا دلگير، درها بسته، سرها در گريبان، دستها پنهان. 
نفس‌ها ابر، دلها خسته و غمگين، 
درختان اسكلتهاي بلور آجين، 
زمين دلمرده، سقف آسمان كوتاه، 
غبار آلود مهر و ماه، 
زمستان است.