در قیامت، چون نمازها را بیارند، در ترازو نهند، و روزه‌ها را و صدقه‌ها را همچنین؛ اما چون محبت را بیارند، محبت در ترازو نگنجد، پس اصل «محبت» است. اکنون، چون در خود محبت می‌بینی، آن را بیفزای تا افزون شود؛ چون سرمایه در خود دیدی و آن طلب است، آن را بیفزای، که «فی الحرکات برکات» و اگر نیفزایی، سرمایه از تو برود.
کم از زمین نیستی، زمین را به حرکات و گردانیدن به بیل دیگرگون می‌گردانند و نبات می‌دهد؛ و چون ترک کنند، سخت می‌شود. پس چون در خود طلب دیدی، می‌آی و می‌رو، و مگو که در این رفتن چه فایده؛ تو می‌رو، فایده خود ظاهر گردد.
رفتن مردی سوی دکان فایده‌اش جز عرض حاجت نیست، حق تعالی روزی می‌دهد؛ که اگر به خانه بنشیند، آن دعوی استغناست، روزی فرو نیاید.